Κάθε χρόνο, στις 9 του Γενάρη, η συλλογική μας μνήμη στρέφεται στα τραγικά γεγονότα της Πάτρας που οδήγησαν στην άγρια δολοφονία του συναδέλφου μας Νίκου Τεμπονέρα.
Κάθε χρόνο, στις 9 του Γενάρη, η σκέψη μας αρνείται πεισματικά να δεχτεί την πραγματικότητα αυτής της εγκληματικής πράξης, αρνείται να ξεχάσει τις συνθήκες που οδήγησαν στον πρόωρο και άδικο χαμό του.
Το Γενάρη του 1991 ο Νίκος Τεμπονέρας, υπερασπίζοντας τους μαθητές του, την παιδεία και τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού μας, όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στον κρατικό αυταρχισμό και την παρακρατική τυφλή βία και μισαλλοδοξία.
Το τίμημα για τη συνεπή και θαρραλέα στάση του ήταν ο θάνατος.
· Θυσιάστηκε γιατί το μεγάλο «ναι» και το μεγάλο «όχι» δεν ήταν γι’ αυτόν κούφιοι στίχοι χωρίς νόημα, δεν ήταν λόγια χωρίς έργα.
· Θυσιάστηκε για να υπάρξει ένα πιο φωτεινό μέλλον για όλους μας.
· Θυσιάστηκε για μια καλύτερη εκπαίδευση, γιατί ήξερε καλά ότι χωρίς αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο μέλλον.
· Θυσιάστηκε γιατί ήταν ακράδαντη η πεποίθησή του πως οι συλλογικοί αγώνες φέρνουν αποτέλεσμα, πως καμιά θυσία δεν πάει χαμένη.
· Θυσιάστηκε γιατί γνώριζε ότι το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό και πιο μεγάλο είναι όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει να ορθώσει το ανάστημά του, να γίνει ένα με τους πολλούς, και όλοι μαζί ένα σώμα.
Στις μέρες μας κυριαρχεί όλο και περισσότερο η σήψη, η διαφθορά και η παρακμή, μετατρέποντας σε κυρίαρχες απόψεις το βόλεμα, και τον αμοραλισμό. Οι κοινωνικές και μορφωτικές ανισότητες διευρύνονται, τα δικαιώματα των εργαζομένων καταπατούνται βάναυσα, ο κόσμος της εργασίας καλείται για μια ακόμη φορά να πληρώσει την οικονομική κρίση που οι ισχυροί δημιούργησαν.
Αλλά σε τέτοιες συνθήκες είναι ακόμα μεγαλύτερη η ανάγκη, σε πείσμα των καιρών και των καιροσκόπων, να κρατάμε σταθερά το νήμα των αξιών μας, το τετράπτυχο Αγώνας, Αξιοπρέπεια, Αλληλεγγύη, Ανιδιοτέλεια ως βασικό οδηγητικό φάρο της δράσης μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου